دوست داشتن

امشب از آسمان دیده‌ی تو
روی شعرم ستاره می‌بارد
در زمستان دشت کاغذها
پنجه‌هایم جرقه می‌کارد

شعر دیوانه‌ی تب آلودم
شرمگین از شیار خواهش‌ها
پیکرش را دوباره می‌سوزد

آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپدید است
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست

از سیاهی چرا هراسیدن
شب پر از قطره‌های الماس است
آنچه از شب بجای می‌ماند
عطر خواب آور گل یاس است

آه بگذار گم شوم در تو
کس نیابد دگر نشانه‌ی من
روح سوزان و آه مرطوبت
بوزد بر تن ترانه‌ی من

آه بگذار زین دریچه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ی باز
خفته بر بال گرم رویاها
همره روزها سفر گیرم
بگریزم ز مرز دنیاها

دانی از زندگانی چه می‌خواهم
من تو باشم...تو...پای تا سر تو
زندگی گر هزار باره بود
بار دیگر تو...بار دیگر تو

آن چه در من نهفته دریائی است
کی توان نهفتنم باشد
باتو زین سهمگین توفان
کاش یارای گفتنم باشد

بس که لبریزم از تو می‌خواهم
بروم در میان صحراها
سر بسایم به سنگ کوهستان
تن بکویم به موج دریاها

آری آغاز دوست داشتن است
گرچه پایان راه ناپدید است
من به پایان دگر نیندیشم
که همین دوست داشتن زیباست.

فروغ فرخزاد/اسیر/دوست داشتن