پنجره!

بعضی چیز هارو نباید گفت!
حالا این باید و نباید رو چی معلوم میکنه خودش مجهوله!
نمیدونم نباید گفت یا من نمیتونم بگم!
خوب یه چیزایی تو ذات ادم نیست دیگه..کاریش نمیشه کرد!
بعضی چیزارو باید ذاتی بلد باشی مثه بیان حسِت!!

پارسال این موقع کجا بودم ؛کجا بودیم چیکار میکردیم..۱۳ فروروردین چیکارا کردیم!!خیلی زود گذشته خیلی با این که همه سعیم رو کردم همه چی همونجوری بمونه و ظاهرا هم مونده ولی من میدونم که فرق کرده!
وقتی خاطره های بد رو یاد اوری میکنم..یا میشینم بهشون فکر میکنم یا توشون دنبال تقصیرای خودم میگردم خیلی ها شاکی میشن! که مگه خود ازاری داری ؛مگه مجبوری و یه عالمه از اینا که هر چی گذشته دیگه گذشته تفکر نمیخواد!
ولی دیگه فکر نمیکنم کسی با مرور خاطره های قشنگی که دیگه تکرار نمیشن هم مشکلی داشته باشه!!
پارسال عید خیلی خاص گذشت خوبیش هم تو همون خاص بودنش بود..
شباش..باروناش...قاط زدن های ما...مستی های خود به خودی..همیشه بود ولی عید پارسال یه حال و هوای دیگه داشت...
از اون وقت هایی شده که یاد پارسال این موقع هاش خیلی به خیر...

یکی از دلایلی که قبلا ها بیشتر مینوشتم همین شب پای کامپوتر بودنها بوده!!شب ها حال ادم عوض میشه! انگار بیشتر خودش میشه....

حس تنهایی غریبی دارم!

یک پنجره برای دیدن
یک پنجره برای شنیدن
یک پنجره که مثل حلقه چاهی
در انتهای خود به قلب زمین میرسد
و باز میشود بسوی وسعت این مهربانی مکرر ابی رنگ
یک پنجره که دستهای کوچک تنهایی را
از بخشش شبانه عطر ستاره های کریم
سرشار میکند.
و میشود از انجا
خورشید را به غربت گلهای شمعدانی میهمان کرد
یک پنجره برای من کافیست!